Ola gringo’s,

Hadden we het in deel 1 van ons verhaal over zwembaden en jacuzzi’s, die luxe hebben we niet altijd hoor. Soms hebben we een bad/slaapkamer met gedeelde keuken. We koken regelmatig zelf en als we geen ontbijt hebben komen de meegenomen kaas en pindakaas op tafel. Op restaurantgebied hebben we ook hier weer ervaren dat je het best bij de locals kunt eten. De restaurants gericht op toeristen vallen vaak wat tegen. Het eten bij zogenaamde Soda’s is meer authentiek, lekkerder, goedkoper en je hebt meer contact met de locals. En als je dan een keer moet rennen omdat het restaurant in de brand staat ben je weer een ervaring rijker.

Buiten het centrale gebied van Costa Rica is het op de weg een stuk rustiger. De 4x4 is hier erg fijn, want de wegen zijn soms een uitdaging. Na veel jungle en mooie stranden, kwamen hier in het noorden vulkanen en watervallen bij. In park Rincon de la Vieija komt de vulkanische activiteit aan de oppervlakte in de vorm van borrelende modderpoelen. Van park Volcan Tenorio wordt gezegd dat God na het schilderen van de lucht zijn penseel hier in het water waste:

Dacht Richard met het ziplinen het ergste te hebben gehad, moest er bij Laguna Arenal nog een parcours over hangende bruggen worden afgelegd. De luiaard die we hier van dichtbij konden bekijken heeft waarschijnlijk geen hoogtevrees. Over het algemeen blijft een luiaard een week lang hoog in een boom zitten en komt slechts één keer naar beneden…om te poepen. Per heden Richard zijn lievelingsdier. Lievelingslekkernij is en blijft chocolade. Tijdens een chocoladetour volgden we het productieproces van begin tot einde en mochten we zelf bonbons maken en verorberen.

Onze eerste bestemming aan de Caribische kust is alleen per boot de bereiken dus lieten we onze huurauto achter op een (beveiligde) parkeerplaats. Tortuguero is met zo’n 6500mm regen per jaar één van de natste gebieden van Costa Rica, maar natuurlijk niet als wij er zijn! De hoge temperaturen zorgden ervoor dat we ons tempo moeiteloos aanpasten aan dat van de plaatselijke rastafari’s. Dè reden om naar dit afgelegen deel van Costa Rica reizen zijn de schildpadden. De stranden van Tortuguero zijn de belangrijkste nestelplaats voor onder andere de groene zeeschildpad. Onder begeleiding van een gids mochten we ’s avonds in het donker het strand op. De schildpadden worden hier beschermd. Je mag dan ook geen foto’s nemen of filmen, maar het hele proces van eieren leggen zullen we niet snel vergeten. Alsof dit nog niet magisch genoeg was, barstte meteen hierna het noodweer los.

Volgende ochtend nog meer live National Geographic gekeken. Zit je nietsvermoedend aan je ontbijtje komt er een groep apen aangeslingerd. Twee bomen stonden nogal ver uit elkaar en we vroegen ons af of ze de sprong zouden wagen. Ze leken steen-papier-schaar te doen en één waagde als eerste de sprong. De rest volgde en het was steeds kantjeboord. Als laatste sprong een moeder met baby op haar rug. De apen leken op hun beurt niet onder de indruk van onze staande ovatie.

De laatste week in Cahuita was erg, erg, erg nat. Gelukkig stond er weinig meer op het programma en verbleven wij in een paradijsje waar wij wederom het zwembad grotendeels alleen hadden. Was het even droog dan glipten wij de deur uit om hier toch nog even een mooi strandje te bezoeken of om vlees te halen voor op de barbecue.

Wij sluiten af met een uitdrukking die je in Costa Rica heel vaak hoort: Pura Vida!!! Wij hebben deze uitdrukking opgevat als; geniet van het leven en maak je niet druk. Dat is ons de afgelopen 5 weken goed afgegaan!