'Het geluid van muziek in een positieve leeromgeving'luidde de titel die we hadden bedacht voor het project waaraan we binnen de school hebben gewerkt. Even dachten we dat er helemaal geen muziek meer zou klinken op onze school omdat de landelijke staking voort duurde. Zoals we eerder schreven lag het hele land plat en dit betekende dat ook de scholen waren gesloten. De sfeer, met name in het stadje Pokhara waar we het weekend verbleven, werd er niet beter op en door het hele land waren er incidenten van geweld tussen de lokale bevolking en de Maoisten. Omdat er ook geen verkeer mochtrijden werd er weer een beroep gedaan op onze sportiviteit en wandelden we in 5 uur naar ons gastgezin(en terug)in het bergdorpje. Wie het overigens toch waagt om met een voertuig de straat op te gaan kan flink de pineut zijn. Zo waren wij getuige van een groep Maoisten die een ambulance bestormden en de chauffeur verboden te rijden, terwijl er een oude vrouw vervoerd moest worden. Je kunt waarschijnlijk wel raden waar zo'n landelijke staking verder toe lijdt: voedselprijzen schieten omhoog, levensmiddelen die niet meer te verkrijgen zijn, een flinke knauw in de toch al treurige economie, toeristen die overal stranden, etc. Kortom, triest dat de gewone burger hiervan de dupe is. Ook wij baalden, want onze tijd begon te dringen. Ons improvisatievermogen werd weer geprikkeld en we besloten om de dagen te vullen met het maken van lesmaterialen voor aan de muur. Daarnaast hebben we met de kinderen uit ons gastgezin gezwommen in de nabijgelegen rivier en genoten vanhet adembenemende uizicht op de Himalaya dat we hadden vanuit de tuin van ons gastgezin.

Na 6 dagen werd de staking opgeheven omdat de druk vanuit het buitenland werd opgevoerd en de Maoisten te maken kregenmet opstand vanuit de bevolking. We haalden alles uit de kast om de laatste week die we hadden zo effectief mogelijk in te vullen. Het document (met theorie en muzieklessen)waaraan we de afgelopen weken gewerkt hadden was inmiddels af en hebben we laten vertalen in het Nepalees. Dit was een mooie gelegenheid om nog een presentatie te geven aan de leerkrachten. De Nepalese tolk kwam weer goed van pas tijdens de voorbeeldlessen muziek die Richard gaf. De leerkrachten waren betrokken en enthousiast toen wij ze vroegen om zelf een muziekles te geven uit het door ons opgestelde document. De muzieklessen hebben we zo opgesteld dat ze makkelijk te geven zijn en doen een beroep op het vergroten van het eigen initiatief, samenwerken en zelfvertrouwen van de kinderen; woorden die in het Nepalese onderwijs nog bedacht moeten worden...
Het ontbreken van eigen initiatief kwam bijvoorbeeld duidelijk tot uiting toen we een paar weken geleden de lokalen gingen schilderen. Toen Richard vertelde dat hij voor het eerst aan het schilderen was, keek de leerkracht hem verbaasd aan en vroeg Richard hoe hij dan wist hoe hij dat moest doen. Toen Richard antwoordde dat hij het gewoon probeerde was de leerkracht nog meer verbaasd. Hetmooie was wel dat hij de volgende dag ook besloot om het zelf te proberen en ons te helpen!

Logisch nadenken bleek ook niet het sterkste punt van de leerkrachten. Toen we de presentatie aan het voorbereiden waren en hierbij gebruik maakten van het pas geverfde schoolbord vroegen we een leerkracht of hij een bakje water wilde halen zodat we het krijt konden uitvegen. Dat moest toch niet zo moeilijk zijn dachten we... Maar nu waren wij verbaasd; de leerkracht kwam eerst aan met een bakje terpetine waar de kwasten nog instonden. Daarna bracht hij ons een bakje waar nog resten witte verf inzat en vervolgens wist hij het te presteren om met een bakje aan te komen waar een grote scheur inzat. Een spoor van water achterlatend keek hij ons trots aan dat het nu wel gelukt was... We hebben hem dan ook maar hartelijk bedankt!

Het bleef voor ons moeilijk om te zien dat vooral de mannelijke leerkrachten niet het onderste uit de kan haalden. Oke, dat was misschien wel een iets te hoog gesteld doel. Een groot gedeelte van de dag hingen de leerkrachten rond op het schoolplein, speelden spelletjes (vooral met elkaar) of waren helemaal niet aanwezig. Grote drijfveer hiervoor was de directeur van school. Hijis naast directeur ook leerkracht, maar die rol hebben hebben we hem helaas nooit zien vervullen, want hij was meestal afwezig...Maar wat kan je ook verwachten?!? We begrijpen steeds beter waar dingen vandaan komen en alles heeft zoals eerder gezegd een oorzaak: De leerkrachten krijgen een te laag salaris en werken daarom daarnaast keihard om hun families te onderhouden. Een 2e of 3e bijbaan is geen uitzondering. En een goede (leraren)opleiding hebben ze niet genoten en meestal is het niet een bewuste keuze geweest om leerkracht te worden. Daarnaast zijn de privescholen tegenwoordig big business en zodra een kind iets beter presteert besluiten ouders of een sponsor vanuit het buitenland het kind van de regeringsschool (waar wij werken) weg te halen. Dit werkt niet bepaald motiverend voor de leerkrachten. Als je daarbij optelt dat de regering niets bijdraagt, veel ouders geen schoolboeken kunnen kopen voor hun kind, het land politiek gezien instabiel is, het verschil tussen man en vrouw en kaste nog steeds groot is, kan je niets anders zeggen dan 'Ke Garne'; wat betekent 'Wat kan ik eraan doen' en het stopwoordje is van iedere Nepalees!
Wij hebben geprobeerd duidelijk te maken dat de leerkrachten zeker iets kunnen doen en zij de sleutel zijn voor beter onderwijs. Positief stimuleren dus; hetgeen we ook hebben geoefend met de leerkrachten in hun benadering naar de kinderen.
Een bewustwordingsproces dat hopelijk in gang is gezet en zich verder moet gaan ontwikkelen. Voor blije kinderen hebben we in ieder geval kunnen zorgen. De kinderen en de leerkrachten genoten van de muzieklessen. We hebben voor ieder kind een tasje met pennen, schriften, kleurpotloden, lineaal etc.gevuld en uitgedeeld. De meest arme kinderen hebben we voorzien van een schooluniform en schoolboeken. Verder hebben we speelgoed aangeschaft en ook de kinderenuit de buurt van ons gastgezin speelgoed gegeven. Namens de kindertjes van Nepal willen wij jullie ontzettend bedanken voor jullie bijdrage!!!

Er moet nog erg veel veranderen, maar we hopen dat de leerkrachten zich bewust zijn geworden van hun belangrijke rol. Wij hebben een enorm leerzame ervaring opgedaan. We hebben ervaren dat het makkelijk is om vanuit onze luxepositie te oordelen over dingen en hebben geleerd dat veel meer factoren een rol spelen dan je van tevorenkunt bedenken. We hebben ons erg welkom gevoeld, een leuke band met de leerkrachten en ons gastgezin opgebouwd en een erg warm afscheid gehad. Nu is het tijd voor loslaten en vertrouwen hebben in de toekomst!

Na 2.5 maand nemen we vrijdag afscheid van Nepal en vliegen we naar China. De prachtige natuur en de vriendelijke mensen zullen we missen. Een absolute aanrader als vakantiebestemming! Het land heeft een diepe indruk op ons gemaakt en we realiseren ons nu nog meer hoe bijzonder goed wij het hebben...