'It´s all about the journey and not about the destination' is een wijs gezegde. En inderdaad, hetgeen we het afgelopen halfjaar onderweg hebben meegemaakt was meer dan fantastisch! Toch moeten we op deze uitspraak ook een uitzondering maken, want de eindbestemming Colombia is een absolute topper! Daar helpt het hotel waar we momenteel verblijven, The Dreamer hostel genaamd, een handje aan mee. Het was dan ook onvermijdelijk om hier te blijven plakken en de rest van onze reisplannen te cancelen. Met als resultaat dat we hier in totaal 2 weken zijn gebleven en niet meer hebben gedaan dan in het zwembad plonzen als de warmte ondraaglijk werd, een verfrissende Mojito bestellen, deze opdrinken in één van de luie hangmatten, je voor de zoveelste keer insmeren met zonnebrandcreme en vervolgens weer af te koelen in het zwembad. De aantrekkingskracht van dit hotel is zelfs zo groot dat we het nu na 1.5 week nog niet hebben kunnen opbrengen om ook maar een stap te zetten in het stadje Santa Marta. We hebben daar nog niets van gezien en zullen er ook niets meer van zien. Er zit niet anders op dan ons dan maar over te geven aan de symptomen die horen bij het verschijnsel luiheid.

In het begin hebben we echt geprobeerd om ons hiertegen te verzetten. Het eerste uitstapje bracht ons samen met onze gezellige schaduwen Vincent en Elke bij een prachtig strand, maar het noodweer dat ineens kwam opzetten en de hoge prijzen van de accomodaties dreef ons weer terug naar The Dreamer hostel.
Doorzetters als we zijn hebben we nog een poging ondernomen in het nabijgelegen Nationaal Park Tayrona; een beschermd natuurgebied met dichtbegroeide jungle dat regelrecht grenst aan het strand. Om op die prachtige stranden te komen moet je dus eerst door de jungle. En als je dan het verkeerde pad neemt moet je anderhalfuur tot je knieen door de modder en paardenstront baggeren. Dat maakt het er niet romantischer op. Maar als je vervolgens op het strand uitkomt, vergeet je de horror van daarvoor weer snel! De volgende dag zouden we eigenlijk verder wandelen naar een mooi afgelegen strand, maar na 10 min. keken we elkaar instemmend aan en keerden we terug naar ons eigen paradijsje, je kunthet wel raden: The Dreamer hostel.

We kunnen wel verklaren waar onze luiheid vandaan komt, want de afgelopen weken hebben we niet stilgezeten. Sterker nog, de adrenaline werd hoog opgevoerdtoen Angela op het geweldige idee kwam om te gaan paragliden. En als je dan gaat paragliden moetje het ook goed doen; dus dat moest boven een diepe canyon gebeuren. Helemaal te gek vond Angela het. Richardook, de eerste 15 min... daarna vond hij het wel welletjes en dan duren de resterende 20 min. wel erg lang en kost het jezo´n 10 jaar van je leven. Maar wat washet uitzicht mooi en het voeldefantastisch om door de lucht tezweven!

Daarnaast hebben we de plaatsjes Villa de Leyva en Barichara bezocht en de omgeving verkend. We hebben nog nooit zo een groen land gezien. Zelfs de telefoonkabels zijn soms begroeid met mos. In Villa de Leyva bleek het trouwens groot feest te zijn.Een podium op het plein met salsamuziek zorgde ervoordat de lokale bevolking losging en wij natuurlijk ook. Vincent en Elke hadden we ook weer gesignaleerd, dus we schoven bij ze aan op terras. Over de avond zelf kunnen we een heel verhaal schrijven maar laten we het als volgt samenvatten: Meer bier dan je lief is, toch meer ritmegevoel dan we dachten, Elke & Angela zeer in trek bij de lokale brandweermannen, als laatste van alle feestgangers veel te laat naar bed en de volgende dag een heerlijke kater.

Vanuit San Gil hadden we de laatste lange busrit (20 uur) naar Cartegena, een koloniale stad aan de Caribische kust. Het was wel even wennen, omdat de Caribischekust gepaard gaat met tropische temperaturen. De enige remedie is danom je te laten overhalen door Vincent enElke en mee te gaan op een boottripjeen je te laten afzetten op een bountystrand. De eerstenacht was echter geen succes. Een krab van groot formaat in de tent zorgde midden in de nachtvoor een gil van Angela. Daarna gilde richard omdat we werden aangevallen door een zwerm zandvliegjes die ons lek prikten. Gelukkig vondenwe een hangmat die ons nog wat nachtrust bezorgde. De volgende dag vonden we een hut waar we de rest van de dagenbleven en wat is er dan mooierom midden op ´tstrand wakker te worden en in de turquois blauwe zee te springen!

Ok, nog weer even terugblikken op de afgelopen dagen: Soms kregen we het idee dat er sprake was van een complot om ons in The Dreamer hostel te houden. We probeerden het nog éénkeer: een bezoek aan delokale voetbalclub. Bij het stadion aangekomen vroegen we onseerst nog af of de lichtmasten misschien waren uitgevallen. Maar dit was niet het geval, vanavond stond er eenuitwedstrijd op het programma. Gelukkig voor Richardhad hij zijn portie voetbal al gehad.Na een bezoek aan de huidige kampioen van Colombia, Junior FC. In het voetbalstadion komt het machogehalte van de Colombiaanse mannen nog meer tot uiting en ging het er dan ook heet aan toe.

Waar het er ook heet aan toegaat zijn de vele Colombiaanse feestjes. Het lijkt wel of het hier elke dag een nationale feestdag is. Naast de nodige drank gaat dit ook altijd gepaard met vuurwerk op de meest vreemdetijdstippen. Voor ons een goed excusesom er zelf zo nu en dan ook een feestje van te maken!

Helaas blijft het niet altijd feest enhoudt zelfs dedroom in The Dreamer hostel een keer op...Donderdagmiddag 12 augustusstaan we weer met beidebenen op de grond in Nederland.We hebben onwijs genoten en zijn tot de conclusie gekomen dat we nog maanden verder haddenkunnen dromen!!! Hoewel hetonmogelijk is om alles te vertellen en het eigenlijk onbeschrijvelijkwashopenwe dat jullie een beetje een indruk hebben gekregen.We willen julliebedanken voor julliereacties en kijken ernaar uit om jullie weer te zien! Tot snel!