Het aftellen is begonnen... :-(

'It´s all about the journey and not about the destination' is een wijs gezegde. En inderdaad, hetgeen we het afgelopen halfjaar onderweg hebben meegemaakt was meer dan fantastisch! Toch moeten we op deze uitspraak ook een uitzondering maken, want de eindbestemming Colombia is een absolute topper! Daar helpt het hotel waar we momenteel verblijven, The Dreamer hostel genaamd, een handje aan mee. Het was dan ook onvermijdelijk om hier te blijven plakken en de rest van onze reisplannen te cancelen. Met als resultaat dat we hier in totaal 2 weken zijn gebleven en niet meer hebben gedaan dan in het zwembad plonzen als de warmte ondraaglijk werd, een verfrissende Mojito bestellen, deze opdrinken in één van de luie hangmatten, je voor de zoveelste keer insmeren met zonnebrandcreme en vervolgens weer af te koelen in het zwembad. De aantrekkingskracht van dit hotel is zelfs zo groot dat we het nu na 1.5 week nog niet hebben kunnen opbrengen om ook maar een stap te zetten in het stadje Santa Marta. We hebben daar nog niets van gezien en zullen er ook niets meer van zien. Er zit niet anders op dan ons dan maar over te geven aan de symptomen die horen bij het verschijnsel luiheid.

In het begin hebben we echt geprobeerd om ons hiertegen te verzetten. Het eerste uitstapje bracht ons samen met onze gezellige schaduwen Vincent en Elke bij een prachtig strand, maar het noodweer dat ineens kwam opzetten en de hoge prijzen van de accomodaties dreef ons weer terug naar The Dreamer hostel.
Doorzetters als we zijn hebben we nog een poging ondernomen in het nabijgelegen Nationaal Park Tayrona; een beschermd natuurgebied met dichtbegroeide jungle dat regelrecht grenst aan het strand. Om op die prachtige stranden te komen moet je dus eerst door de jungle. En als je dan het verkeerde pad neemt moet je anderhalfuur tot je knieen door de modder en paardenstront baggeren. Dat maakt het er niet romantischer op. Maar als je vervolgens op het strand uitkomt, vergeet je de horror van daarvoor weer snel! De volgende dag zouden we eigenlijk verder wandelen naar een mooi afgelegen strand, maar na 10 min. keken we elkaar instemmend aan en keerden we terug naar ons eigen paradijsje, je kunthet wel raden: The Dreamer hostel.

We kunnen wel verklaren waar onze luiheid vandaan komt, want de afgelopen weken hebben we niet stilgezeten. Sterker nog, de adrenaline werd hoog opgevoerdtoen Angela op het geweldige idee kwam om te gaan paragliden. En als je dan gaat paragliden moetje het ook goed doen; dus dat moest boven een diepe canyon gebeuren. Helemaal te gek vond Angela het. Richardook, de eerste 15 min... daarna vond hij het wel welletjes en dan duren de resterende 20 min. wel erg lang en kost het jezo´n 10 jaar van je leven. Maar wat washet uitzicht mooi en het voeldefantastisch om door de lucht tezweven!

Daarnaast hebben we de plaatsjes Villa de Leyva en Barichara bezocht en de omgeving verkend. We hebben nog nooit zo een groen land gezien. Zelfs de telefoonkabels zijn soms begroeid met mos. In Villa de Leyva bleek het trouwens groot feest te zijn.Een podium op het plein met salsamuziek zorgde ervoordat de lokale bevolking losging en wij natuurlijk ook. Vincent en Elke hadden we ook weer gesignaleerd, dus we schoven bij ze aan op terras. Over de avond zelf kunnen we een heel verhaal schrijven maar laten we het als volgt samenvatten: Meer bier dan je lief is, toch meer ritmegevoel dan we dachten, Elke & Angela zeer in trek bij de lokale brandweermannen, als laatste van alle feestgangers veel te laat naar bed en de volgende dag een heerlijke kater.

Vanuit San Gil hadden we de laatste lange busrit (20 uur) naar Cartegena, een koloniale stad aan de Caribische kust. Het was wel even wennen, omdat de Caribischekust gepaard gaat met tropische temperaturen. De enige remedie is danom je te laten overhalen door Vincent enElke en mee te gaan op een boottripjeen je te laten afzetten op een bountystrand. De eerstenacht was echter geen succes. Een krab van groot formaat in de tent zorgde midden in de nachtvoor een gil van Angela. Daarna gilde richard omdat we werden aangevallen door een zwerm zandvliegjes die ons lek prikten. Gelukkig vondenwe een hangmat die ons nog wat nachtrust bezorgde. De volgende dag vonden we een hut waar we de rest van de dagenbleven en wat is er dan mooierom midden op ´tstrand wakker te worden en in de turquois blauwe zee te springen!

Ok, nog weer even terugblikken op de afgelopen dagen: Soms kregen we het idee dat er sprake was van een complot om ons in The Dreamer hostel te houden. We probeerden het nog éénkeer: een bezoek aan delokale voetbalclub. Bij het stadion aangekomen vroegen we onseerst nog af of de lichtmasten misschien waren uitgevallen. Maar dit was niet het geval, vanavond stond er eenuitwedstrijd op het programma. Gelukkig voor Richardhad hij zijn portie voetbal al gehad.Na een bezoek aan de huidige kampioen van Colombia, Junior FC. In het voetbalstadion komt het machogehalte van de Colombiaanse mannen nog meer tot uiting en ging het er dan ook heet aan toe.

Waar het er ook heet aan toegaat zijn de vele Colombiaanse feestjes. Het lijkt wel of het hier elke dag een nationale feestdag is. Naast de nodige drank gaat dit ook altijd gepaard met vuurwerk op de meest vreemdetijdstippen. Voor ons een goed excusesom er zelf zo nu en dan ook een feestje van te maken!

Helaas blijft het niet altijd feest enhoudt zelfs dedroom in The Dreamer hostel een keer op...Donderdagmiddag 12 augustusstaan we weer met beidebenen op de grond in Nederland.We hebben onwijs genoten en zijn tot de conclusie gekomen dat we nog maanden verder haddenkunnen dromen!!! Hoewel hetonmogelijk is om alles te vertellen en het eigenlijk onbeschrijvelijkwashopenwe dat jullie een beetje een indruk hebben gekregen.We willen julliebedanken voor julliereacties en kijken ernaar uit om jullie weer te zien! Tot snel!

Nederland wereldwijd

Hallo lieve kijkbuiskinderen,

Sommigen van jullie konden niet meer wachten op een bericht. Bij deze!

De tussenstop in Nederland beviel goed. Een groot ontvangstcomite stond voor ons klaar op Schiphol en de bruiloft van Roos en Sirik was een geweldig knalfeest! Toch kon dit alles ons niet in Nederland houden. Wat wil je ook met New York als volgende bestemming. Heel apart om daar rond te lopen. We waren er nog nooit geweest, maar omdat je veel locaties al zo vaak in films hebt gezien, voelt het allemaal heel vertrouwd aan. De gele taxi's, de metro, de hotdogverkopers; heel logisch allemaal! Van wat zo'n beetje gezien wordt als de hoofdstad van de wereld, hadden wij verwacht dat het een prettige chaos zou zijn endat alles nog een stuk sneller gaat dan bij ons. Nou zo hebben wij het niet ervaren. Met z'n vele verschillende buurtjes; Chinatown, Little Italy etc. voelde New York erg sfeervol aan en de mensen hielpen ons vaak uit zichzelf op weg.

Het mooie aan New york is dat moderne en historische gebouwen elkaar afwisselen. Door het instorten van de euro was het shoppen minder interessant, maar dit hield Angela niet tegen. Nou hebben we ook wel zoveel gelopen dat een nieuw paar schoenen wel nodig was. We hebben o.a. Times Square, The Brooklyn Bridge, Central Park, Het Vrijheidsbeeld en Ground Zero bezocht. Dat laatste heeft diepe indruk gemaakt en we hielden het niet droog. In het bijbehorende 9/11 Memorialmuseum krijgen al de slachtoffers een gezicht doormiddel van verhalen en foto's. De briefjes van nabestaanden die opzoek waren naar hun geliefden en/of familieleden deden de rest.
Ook heel apart om hier zoveel Nederlandse of van het Nederlands afgeleide namen tegen te komen. Zelfs een metrostation dat Schermerhorn heet! Om over het aantal Nederlanders nog maar te zwijgen. We zouden met twee jongens Nederland-Slowakije gaan kijken in een cafe op Times Square. We dachten hier een handje vol Nederlanders aan te treffen en niet drie verdiepingen afgeladen met zo'n 500 Nederlanders!!!!
Net als Nederland heeft ook Colombia banden met Amerika, alleen liggen deze meer in het heden.

Colombia; Het land van de cocaine, de FARC, ontvoeringen en corruptie...Wat hebben jullie daar te zoeken?!? Werd ons veel gevraagd. Tja...De FARC is in sommige gebieden nog steeds aanwezig en coke is er in overvloed, maar Colombia is meer dan dat. Sinds 2002 heeft president Uribe de mate van veiligheid aanzienlijk vergroot. De eerste toeristen ontdekten dat Colombia enorm veel te bieden heeft; Afwisselende natuur van jungle, het Andesgebergte tot woestijn en tropische stranden, salsa, koloniale stadjes en vriendelijke mensen. Colombia wordt nog niet overspoeld door toeristen, is nog behoorlijk ongerept en dat klonk ons erg goed in de oren: Een nieuw avontuur!!!

En WOW! We zijn hier nu1.5 week en we hebben het enorm naar ons zin!
Vanuit Bogota zijn we naar Salento gereisd. Een klein dorpje met als hoofdattractie de schitterend groene omgeving. Met rubberen kaplaarzen aan baggerden we door de blubber door een gebied met groene heuvels bezaaid met waxpalmbomen die wel 60 meter kunnen worden. Om ons vervolgens in het dorpje te trakteren op verse aardbeien met slagroom en het dagelijks leven te observeren dat vermakelijk is: Oude mannetjes met sombrero en poncho aan die onder het genot van een potje bier een kaartspel spelen, salsamuziek die die je zelfs in de supermarkt hoort, machomannen die je genadeloos aankijken en misschien wel de meest mooie vrouwen dieonze planeet te bieden heeft. Vanuit Manizales hebben we Nationaal Park Los Nevados bezicht wat weer een totaal ander plaatje opleverde. Een soort maanlandschap op 5000 meter hoogte. Nee! Dit is geen straf voor ons!

Wat wel een straf was en dat zal jullie ook vast niet ontgaan zijn was de finale NL-Spanje. Normaal gesproken zijn we niet zo uitbundig, maar ditmaal hadden we een taak te volbrengen, namelijk het vertegenwoordigen van ons Holland. We reisden daarvoor 8 uur terug naar de hoofdstad Bogota om samen met een leuk Nederlands stel bij de ambassade te gaan kijken. In het oranje gehuld kwamen we bij de ambassade aan waar het een groot feest bleek te zijn. Duizenden mensen hadden zich verzameld en menigeen dacht er blijkbaar hetzelfde over als ons, want het oranje knalde eruit! Helaas werd ons feestje in de 118e minuut verpest, maar bood een gezellig cafe gelukkig nog enige troost!

Als laatste en niet onbelangrijk: We voelen ons hier veilig. Politie en militairen in overvloed aanwezig, dus we hopen dat jullienet zoals onslekker kunnen slapen!

Adios! Richard enAngela

P.s. Denog beloofde foto's van China hebben we er ook opgezet.

Met de voetjes van de grond!

@#$%$# : (beeld je even in dat hier Chinese tekens staan, want het lukt blijkbaar niet om ze in deze tekst te plaatsen).....Kunnen jullie er wat van maken? Nee?!? Wij ook niet! Maar waar wij inmiddels wel begrijpen dat de Chinezen geen Engels verstaan, hebben ze nog steeds niet door dat wij geen Chinees verstaan. Ze blijven ons in het Chinees aanspreken en hele verhalen vertellen. Soms duurt het even, maar met gebaren (en soms ietwat geirriteerd omdat ze ons met logisch nadenken zouden moeten kunnen begrijpen)komen we er wel uit.

Normaal gesproken hebben we niet echt een concreet reisplan, maar dat was hier wel nodig. China is namelijk groot. Heeel groot!! Op het programma stond een reis van Yangshuo naar Shangri-La. Dit betekende 3 uur in de bus, 19 uur in de trein en weer 13 uur in de bus. Van daaruit zouden we verder reizen naar Deqin, een gebied op de route naar Tibetwaar nog niet alles door toeristen ontdekt is. Dat tripje was niet zo een probleem, maar toen we vlak na aankomst te horen kregen dat de weg naar Deqin i.v.m. wegwerkzaamheden was afgesloten, waren we wel een beetje teleurgesteld. Maar inmiddels hebben we geleerd dat dit luxeproblemen zijn en konden we het makkelijk van ons afzetten. Later kwamen we er achter dat het afzetten van de weg niets met wegwerkzaamheden had te maken. De Chinese regering blokkeert wel vaker wegen naar Tibet en dat was ook nu het geval.

Schreven we eerder al dat de Chinezen goed zijn in het optrekken van de meest lelijke bouwwerken, dit is alleen nog maar bevestigd. Veel huizen zijn van buiten betegeld met tegels die je bij ons alleen in het zembad of in oude badkamers ziet. In combinatie met de vele grijze blokkendozen en de vele regen van de afgelopen weken, doet dit treurig aan. Oude gebouwen worden platgewalst en herbouwd in vaak (te) kitscherige stijl. Dit heeft ons humeur echter niet aangetast, want buiten de grote steden is China prachtig! Wordt er bij ons weleens gerept van buitenaardse wezens als er een graancirkel gevonden is, dan zouden de rijsterrassen in China zich in een ander melkwegstelsel moeten bevinden. Bergen en dalen bezaaid met verschillende kleuren rijstvelden, maakten ons erg vrolijk!

Een 3-daagse trekking doorde 'Tiger Leaping Gorge' een van de diepste kloven in Azie deed daar nog een schepje bovenop. We voelden onserg klein tussen de enorme rotswanden. Ook wel spannend, want deze trek was niet zonder gevaar omdater geregeld aardverschuivingen plaatsvinden. Aan het eind van de kloof sliepen we in een kamer waarvan de hele muur uit ramen bestond. Zo hadden we een prachtig uitzicht op de kloof en een honeymoongevoel.
Omdat het leven van een reiziger best intensief kan zijn (ach, wat hebben we het zwaar), besloten we het inLijiangwat rustiger aan te doen en ons vooral te richten op de Chinese keuken en het WK dat wein cafe Amsterdam (hoe origineel, maar wel gezellig) hebben bekeken.

Beijing was onze laatste bestemming voor dit gedeelte van de trip en het begin van een rijtje wereldsteden dat we de komende week zullen bezoeken: Beijing-Alkmaar-New York- Bogota. Zoals we in ons vorige reisverhaal schreven, zouden we proberen te achterhalen hoe de Chinezen over Mao denken. Voor degenen die Mao niet kennen; hij leidde China op dictoriale wijze waarbij miljoenen mensen tijdens zijn bewind om het leven zijn gekomen. In China wordt hij door de meeste mensen vereerd omdat hijvoor verbetering van levensomstandigheden van armen en boerenzorgde. Voor velen heefthij dan ook nu nog een goddelijke status. Overal zie je zijn portret en zijn veel souvenirs te koop met zijn afbeelding. Het is een zeer gevoelig onderwerp, dus je kan er niet met iedereen over praten omdat hij voor velen niet ter discussie staat.Zijn goddelijke status werd bevestigd toen we het mausoleum bezochten waar hij ligt opgebaard. Er lag eenzee van bloemen en iedere Chinees maakte een diepe buiging bij het voorbij lopen van hun god... Voor ons moeilijk te bevatten.

Sowieso is deze man moeilijik serieus te nemen, want volgens hem is Richard deze week pas een echte man geworden; Volgens Mao ben je namelijk geen echte man als je de Chinese Muur niet hebt beklommen. Dat wordt dus een retourtje Beijing mannen! Het was fantastisch mooi om te zien hoe dit bouwwerk zich slingerend een weg baant door groen bebergte landschappen enals je bedenkt dat deze muur 6200 kilometer lang is, is het toch wel erg speciaal.'Leuk' weetje: Naar verluidt bevat de Chinese Muur veel resten van overleden werkers.
Van voetjes op de Chinese Muur zetten we over enkele uren weer voet op Nederlandse bodem. We kijken enormuit naar de bruiloft van Roos en Sirik en het is heerlijk om iedereen weer ff te zien, maar ook heeeeerlijk dat we daarna weer op pad gaan!

Uiteraard houden we jullie op de hoogte. De foto's volgen nog, want dat lukt hier niet helemaal.

Groeten voor sommigen tot heel snel!

Drie werelden van verschil

Ni hau!

De laatste dagen in Nepal hebben we doorgebracht in de hoofdstad Kathmandu. Omdat we het samen barbequen van Nederland wel een beetje misten, besloten we een tempelcomplex te bezoeken waar lijkverbrandingen plaatsvinden. De rouwende nabestaanden en de geur van brandend mensenvlees, zorgden echter toch voor een iets ander sfeertje dan we thuis gewend zijn. Om ons karma weer een beetje te herstellen besloten we vervolgens Bodhnath aan te doen. Een religieus oord waar veel uit China gevluchte Tibetanen wel veilig hun tradities kunnen voortzetten. Moeilijk te begrijpen dat deze mensen in Tibet zo wreed worden aangepakt door de Chinezen, terwijl er zo iets vredigs van uitgaat.

Schreven we eerder dat de overgang van India naar Nepal een wereld van verschil was, de overgang van Nepal naar China was 3 werelden van verschil. Dit begon al in het vliegtuig; om een reden die we nog steeds niet weten, kregen we plaats in de eerste klas. Benen languit, een lekker maaltijd en de pieken van de Himalaya die boven het wolkendek uitstaken gaven ons een 'top of the world gevoel'. Dit gevoel was snel weer weg toen we ons nietig voelden tussen de wolkenkrabbers van Hong Kong. Hong Kong is een verzameling eilanden. De kern is een stad die slechts bestaat uit hoogbouw. We hebben echt geen gewoon huis kunnen ontdekken. Nu zijn de wolkenkrabbers waarin bedrijven gevestigd zijn modern en gelikt, maar de mensen wonen in de meest afschuwelijke betonnen blokkendozen. Inmiddels zijn we er achtergekomen dat de Chinezen meesters zijn in het uit de grond stampen van de meest lelijke bouwwerken. En dat soms ook nog eens op de meest prachtige lokaties. Daar komt bij dat de Chinezen niet houden van 'oud' dus veel traditionele bouwwerken worden met de grond gelijk gemaakt.

We hadden het in Hong Kong zo naar ons zin dat we 5 dagen zijn gebleven. 1 dag daarvan zijn we naar een pretpark/dierentuin geweest. Hier hebben we panda's gezien en 1 van de grootste aquaria in Azie. De laatste dag hebben we gezwommen in een park midden in de stad, tussen alle wolkenkrabbers in een heerlijk zwembad. De voorzieningen zijn hier allemaal tot in de puntjes verzorgd. Niets wordt aan het toeval overgelaten. Dit uit zich o.a. in het enorme aantal bordjes dat je overal tegenkomt. Overal word je tot in den treure gewaarschuwd voor op de loer liggende gevaren of word je medegedeeld wat verboden is en welke boete daarop staat. Aan de ene kant zijn wij van mening dat mensen dat enigszins nodig hebben, aan de andere kant is het misschien wat overdreven als je bij het reuzenrad staat te wachten en er om de minuut wordt omgeroepen dat je in het reuzenrad;
-niet mag in/uitstappen als het rad nog beweegt,
-niet mag eten en drinken,
-niet mag staan,
-geen lichaamsdelen buiten het bakje mogen komen,
-je niet naar binnen mag als je zwanger bent, hoge bloeddruk of hartproblemen hebt.
De 10 seconden die dan nog over zijn worden gevuld door een man die iedere keer een gedeelte van dit verhaal herhaalt en dit noteert in een logboek. Mao zal zich tevreden omdraaien in zijn graf.
We stonden trouwens wel even perplex toen we zagen dat Mao op alle bankbiljetten staat afgebeeld. We willen graag weten hoe de mensen hier over Mao denken, maar aangezien buiten Hong Kong bijna niemand een woord engels spreekt, kan dit weleens lastig worden.

Vanuit Hong Kong zijn we via Shenzhen afgereisd naar Yangshuo. Nu was het ons wel bekend dat China geen ontwikkelingsland (meer) is, maar tijdens deze busrit van 10 uur keken we onze ogen toch wel uit. De eerste 2 uur zagen we alleen maar hoogbouw. En dan was dit Shenzhen, een stad waar we voor het plannen van de reis nog nooit van hadden gehoord. En dan hebben we ons ook nog laten vertellen dat dit in 25 jaar uit de grond gestampt is. Aangekomen in Yangshuo schrokken we ook nog even van de mate van ontwikkeling. Uiteraard gunnen we onze Chinese vrienden het beste, maar bij China hadden we ook een vrij romantisch en traditioneel beeld. Ook hier was dat ver te zoeken. Yangshuo is extreem toeristisch, maar dat is ook niet zo gek; de natuur hier is hier geweldig mooi!! Een netwerk van rivieren en overal waar je kijkt reizen grote, vaak begroeide kalkstenenformaties op uit het landschap. En als je er dan met het fietsie op uittrekt, ga je toch wel een beetje terug in de tijd en zie je de mensen met hun buffels de velden bewerken en oude Chinese mannetjes hun noedels naar binnen slurpen. En die noedels zijn hier net als al het andere eten heerlijk. Richard moet oppassen dat de 10 kilo die hij is kwijtgeraakt er niet heel snel weer aanzitten. Zeker wanneer we ons vanwege de enorme plensbuien verplicht moeten terugtrekken ineen van de gezellige restaurantjes of cafeetjes. Tijdens een van onze diepgaande gesprekken in een van die cafeetjes, concludeerden we dat we het nog steedssuper(!!!

) naar ons zin hebben,maar dat de tijd wel vliegt (en wij ook bijna weer).

Vanuit een zweterig China, groetjes van ons!

The sound of music

'Het geluid van muziek in een positieve leeromgeving'luidde de titel die we hadden bedacht voor het project waaraan we binnen de school hebben gewerkt. Even dachten we dat er helemaal geen muziek meer zou klinken op onze school omdat de landelijke staking voort duurde. Zoals we eerder schreven lag het hele land plat en dit betekende dat ook de scholen waren gesloten. De sfeer, met name in het stadje Pokhara waar we het weekend verbleven, werd er niet beter op en door het hele land waren er incidenten van geweld tussen de lokale bevolking en de Maoisten. Omdat er ook geen verkeer mochtrijden werd er weer een beroep gedaan op onze sportiviteit en wandelden we in 5 uur naar ons gastgezin(en terug)in het bergdorpje. Wie het overigens toch waagt om met een voertuig de straat op te gaan kan flink de pineut zijn. Zo waren wij getuige van een groep Maoisten die een ambulance bestormden en de chauffeur verboden te rijden, terwijl er een oude vrouw vervoerd moest worden. Je kunt waarschijnlijk wel raden waar zo'n landelijke staking verder toe lijdt: voedselprijzen schieten omhoog, levensmiddelen die niet meer te verkrijgen zijn, een flinke knauw in de toch al treurige economie, toeristen die overal stranden, etc. Kortom, triest dat de gewone burger hiervan de dupe is. Ook wij baalden, want onze tijd begon te dringen. Ons improvisatievermogen werd weer geprikkeld en we besloten om de dagen te vullen met het maken van lesmaterialen voor aan de muur. Daarnaast hebben we met de kinderen uit ons gastgezin gezwommen in de nabijgelegen rivier en genoten vanhet adembenemende uizicht op de Himalaya dat we hadden vanuit de tuin van ons gastgezin.

Na 6 dagen werd de staking opgeheven omdat de druk vanuit het buitenland werd opgevoerd en de Maoisten te maken kregenmet opstand vanuit de bevolking. We haalden alles uit de kast om de laatste week die we hadden zo effectief mogelijk in te vullen. Het document (met theorie en muzieklessen)waaraan we de afgelopen weken gewerkt hadden was inmiddels af en hebben we laten vertalen in het Nepalees. Dit was een mooie gelegenheid om nog een presentatie te geven aan de leerkrachten. De Nepalese tolk kwam weer goed van pas tijdens de voorbeeldlessen muziek die Richard gaf. De leerkrachten waren betrokken en enthousiast toen wij ze vroegen om zelf een muziekles te geven uit het door ons opgestelde document. De muzieklessen hebben we zo opgesteld dat ze makkelijk te geven zijn en doen een beroep op het vergroten van het eigen initiatief, samenwerken en zelfvertrouwen van de kinderen; woorden die in het Nepalese onderwijs nog bedacht moeten worden...
Het ontbreken van eigen initiatief kwam bijvoorbeeld duidelijk tot uiting toen we een paar weken geleden de lokalen gingen schilderen. Toen Richard vertelde dat hij voor het eerst aan het schilderen was, keek de leerkracht hem verbaasd aan en vroeg Richard hoe hij dan wist hoe hij dat moest doen. Toen Richard antwoordde dat hij het gewoon probeerde was de leerkracht nog meer verbaasd. Hetmooie was wel dat hij de volgende dag ook besloot om het zelf te proberen en ons te helpen!

Logisch nadenken bleek ook niet het sterkste punt van de leerkrachten. Toen we de presentatie aan het voorbereiden waren en hierbij gebruik maakten van het pas geverfde schoolbord vroegen we een leerkracht of hij een bakje water wilde halen zodat we het krijt konden uitvegen. Dat moest toch niet zo moeilijk zijn dachten we... Maar nu waren wij verbaasd; de leerkracht kwam eerst aan met een bakje terpetine waar de kwasten nog instonden. Daarna bracht hij ons een bakje waar nog resten witte verf inzat en vervolgens wist hij het te presteren om met een bakje aan te komen waar een grote scheur inzat. Een spoor van water achterlatend keek hij ons trots aan dat het nu wel gelukt was... We hebben hem dan ook maar hartelijk bedankt!

Het bleef voor ons moeilijk om te zien dat vooral de mannelijke leerkrachten niet het onderste uit de kan haalden. Oke, dat was misschien wel een iets te hoog gesteld doel. Een groot gedeelte van de dag hingen de leerkrachten rond op het schoolplein, speelden spelletjes (vooral met elkaar) of waren helemaal niet aanwezig. Grote drijfveer hiervoor was de directeur van school. Hijis naast directeur ook leerkracht, maar die rol hebben hebben we hem helaas nooit zien vervullen, want hij was meestal afwezig...Maar wat kan je ook verwachten?!? We begrijpen steeds beter waar dingen vandaan komen en alles heeft zoals eerder gezegd een oorzaak: De leerkrachten krijgen een te laag salaris en werken daarom daarnaast keihard om hun families te onderhouden. Een 2e of 3e bijbaan is geen uitzondering. En een goede (leraren)opleiding hebben ze niet genoten en meestal is het niet een bewuste keuze geweest om leerkracht te worden. Daarnaast zijn de privescholen tegenwoordig big business en zodra een kind iets beter presteert besluiten ouders of een sponsor vanuit het buitenland het kind van de regeringsschool (waar wij werken) weg te halen. Dit werkt niet bepaald motiverend voor de leerkrachten. Als je daarbij optelt dat de regering niets bijdraagt, veel ouders geen schoolboeken kunnen kopen voor hun kind, het land politiek gezien instabiel is, het verschil tussen man en vrouw en kaste nog steeds groot is, kan je niets anders zeggen dan 'Ke Garne'; wat betekent 'Wat kan ik eraan doen' en het stopwoordje is van iedere Nepalees!
Wij hebben geprobeerd duidelijk te maken dat de leerkrachten zeker iets kunnen doen en zij de sleutel zijn voor beter onderwijs. Positief stimuleren dus; hetgeen we ook hebben geoefend met de leerkrachten in hun benadering naar de kinderen.
Een bewustwordingsproces dat hopelijk in gang is gezet en zich verder moet gaan ontwikkelen. Voor blije kinderen hebben we in ieder geval kunnen zorgen. De kinderen en de leerkrachten genoten van de muzieklessen. We hebben voor ieder kind een tasje met pennen, schriften, kleurpotloden, lineaal etc.gevuld en uitgedeeld. De meest arme kinderen hebben we voorzien van een schooluniform en schoolboeken. Verder hebben we speelgoed aangeschaft en ook de kinderenuit de buurt van ons gastgezin speelgoed gegeven. Namens de kindertjes van Nepal willen wij jullie ontzettend bedanken voor jullie bijdrage!!!

Er moet nog erg veel veranderen, maar we hopen dat de leerkrachten zich bewust zijn geworden van hun belangrijke rol. Wij hebben een enorm leerzame ervaring opgedaan. We hebben ervaren dat het makkelijk is om vanuit onze luxepositie te oordelen over dingen en hebben geleerd dat veel meer factoren een rol spelen dan je van tevorenkunt bedenken. We hebben ons erg welkom gevoeld, een leuke band met de leerkrachten en ons gastgezin opgebouwd en een erg warm afscheid gehad. Nu is het tijd voor loslaten en vertrouwen hebben in de toekomst!

Na 2.5 maand nemen we vrijdag afscheid van Nepal en vliegen we naar China. De prachtige natuur en de vriendelijke mensen zullen we missen. Een absolute aanrader als vakantiebestemming! Het land heeft een diepe indruk op ons gemaakt en we realiseren ons nu nog meer hoe bijzonder goed wij het hebben...

Niets is zeker...

Ga d'r maar even voor zitten want we hebben nogal wat te vertellen!

Allereerst waarom we ervoor hebben gekozen om vrijwilligerswerk te gaan doen. We hebben al heel veel mooie dingen van de wereld gezien in de landen die we hebben bezocht. Dit waren allemaal landen waar de mensen het niet zo goed hebben als in Nederland. Nu wilden wij eens kijken of wij iets konden betekenen voor andere mensen. Daarnaast wilden wij ons (nog) meer verdiepen in zaken die spelen onder de bevolking, de cultuur en gewoontes en waar die uit voortkomen. Inmiddels weten we dat je dan in Nepal je lol op kunt!

Bij het zoeken naar een goede organisatie zagen we al snel dat veel organisaties grote bedragen vragen om vrijwilligerswerk te mogen doen. Dat riep bij ons veel vragen op: Betalen om vrijwilligerswerk te mogen doen!!??? Uiteindelijk kwamen we uit bij Stichting Maya, een kleine organisatie die zich niet richt op het verstrekken van geld en materialen, maar op het overdragen van kennis. Deze visie sprak ons aan en na overleg met St.Maya besloten we op een basisschool te gaan helpen met als voornaamste doel de leerkrachten iets bij te brengen. Dit gedurende een periode van zes weken. In Nepal is het echter niet zo dat alle vakanties al lang van tevoren vaststaan. En zo kon het gebeuren dat we pas een week later aan het werk konden. Dan ons de eerste week maar storten op de voorbereidingen. We wilden ons richten op positief stimuleren en muziekonderwijs in de vorm van een document, een presentatie, het geven van voorbeeldlessen en het ondersteunen van de leerkrachten.

Eerst stond de kennismaking met het gastgezin op het programma. We verblijven in Naudanda, een klein authentiek bergdorpje.Vader, moeder, zoon en dochter heetten ons van harte welkom in een voor Nepalese begrippen mooi huis. Wij kregen een kamertje van 2 bij 2 en konden meteen aanschuiven voor de tweemaal dagelijkse maaltijd: rijst met groente. Dit wordt 's ochtends en 's avonds gegeten. Tussen de middag wordt er meestal een rol biscuit of droog brood gegeten.

De volgende dag stond de eerste schooldag gepland. Een uur van te voren kregen we te horen dat de leerlingen er die dag nog niet zouden zijn. De leerkrachten zouden echter wel hard aan het werk gaan om voorbereidingen te treffen voor het nieuwe schooljaar. Nou dacht Richard dat hij op Schiphol een luizenbaantje had, maar dat was hard werken vergeleken met wat de leerkrachten die dag uitvoerden. Een van de leerkrachten liet zich ontvallen dat ze vandaag rustig aan deden omdat de volgende dag een vrije dag was. Die dag leerden we dat rustig aan doen in Nepal gelijk staat aan niks doen.

Na het weekend (dat hier 1 dagen duurt) bleken de lessen officieel nog steeds niet te beginnen. De leerlingen kwamen nu wel naar school, maar de leerkrachten krijgen hier aan het begin van het nieuwe schooljaar twee weken de tijd om zich voor te bereiden. Omdat er volgens de leerkrachten nog heel veel moest gebeuren werd ons gevraagd om 3 dagen voor de klas te staan. Eigenlijk was dit niet de bedoeling. We waren hier tenslotte om de leerkrachten te onderwijzen, niet de leerlingen. Maar als we ze hiermee konden helpen wilden we wel een uitzondering maken.

We hadden voor de volgende dag een aantal lessen voorbereid en meldden ons met frisse moed op school. Nu werd ons medegedeeld dat we niet 1 klas kregen maar alle klassen tegelijk. Nou zijn we de beroerdste niet, dus vooruit dan maar. Het aantal leerlingen (35) viel ook best mee, het is een kleine school. Dat sommige kinderen met een babybroertje of zusje op schoot zaten hielp niet echt. Dat een enkeling daarvan naakt of halfnaakt was, was apart maar zo lang ze niet huilden, plasten of poepten was dat ook nog wel te doen. Dat de kinderen, in tegenstelling tot wat ons was verteld, bijna geen woord Engels spraken maakte het echter wel heel lastig. Dat de leerkrachten buiten lekker in het zonnetje zaten was voor ons de druppel! We hebben duidelijk uitgelegd dat dit niet de bedoeling was en gezegd dat we vanaf nu alleen nog bij lessen gingen observeren. Na de pauze nam een leerkracht het van ons over. Dachten we dat onze lessen, mede door de taalbarriere, niet echt soepel liepen, wat we na de pauze zagen deed ons behoorlijk schrikken. Het lesgeven bestaat hier uit het hardop nabrullen van de leerkracht en de leerkracht let er totaal niet op of de kinderen de stof begrijpen. We hadden hier wel over gehoord en gelezen, maar als je het dan in het echt ziet is het wel andere koek.

Omdat de officiele lessen dus pas twee weken later zouden beginnen, besloten we het goede voorbeeld te geven en de handen uit de mouwen te steken. De lokalen konden wel een likje verf gebruiken dus hebben we materialen aangeschaft en zijn aan de slag gegaan. Het was mooi om te zien dat de leerkrachten zich betrokken voelden en ons meehielpen met schilderen. Daarnaast hebben we tapijt gelegd in de kleuterklas omdat de kinderen daar op een betonnen vloer moesten spelen. Zonder jullie donaties was dit allemaal niet mogelijk geweest en daar willen wij en de kinderen jullie voor bedanken! We hebben het mooie bedrag van 520 euro opgehaald! Ook hebben we hiervan i.v.m. inbraken nieuwe sloten gekocht voor alle lokalen en muziekinstrumenten inclusief een opbergsysteem. Er is nog wat geld over en ook dat zullen we goed besteden.

Tot nu toe klinken onze ervaringen wellicht vrij negatief, maar doordat we steeds meer te weten komen over Nepal en de geschiedenis van het land, kunnen we wel steeds beter begrijpen waar bepaalde dingen vandaan komen: Hoewel Nepal op papier sinds 1990 een democratie is, merkt de bevolking hier weinig van. Voedseltekorten en corruptie leidden er in 1996 toe dat de Maoisten, een afsplitsing van de communistische partij, 'The Peoples War' uitroepen. Deze volksoorlog duurt tot 2006 en hierbij komen meer dan 12.000 mensen om het leven.Eigenlijk is er sindsdien sprake van een vredesproces dat nu nog steeds voortduurt.Door dit conflict heeft een hele generatie onderwijs gemist.

Inhet weekend verblijven we in het nabijgelegen stadje Pokhara waar we even lekker kunnen bijkomen van de indrukken en een beetje de toerist kunnen uithangen. Nu niet, want bijna alles is gesloten en misschien wel meerdere dagen, omdat er een grotestaking door het hele land is. Dit gebeurt geregeld (vorige week ook) en het hele land ligt dan plat;winkels moeten dicht, scholen zijn gesloten en er mag door het hele land geen vervoer rijden. Als toerist heb je dan een probleem. Waarschijnlijk moeten we morgendus lopendnaar ons gastgezin waar we door de weeks verblijven(ongeveer 5 uur lopen).
We vinden het moeilijk om een oordeel te vormen over de Maoisten en de regering, maar vanuit ons oogpunt zijn beiden slecht, corrupt en niet goed voor de bevolking. Het houdt elkaarnaar ons ideein stand. Aangezien de Maoisten nu eisen dat de regering aftreedt en de regering dit niet van plan is vrezen velen dat dit een einde kan betekenen aan het kwetsbare vredesproces.

Al met al proberen ons steentje bij te dragen, maar er moet nog enorm veel veranderen hier. We proberen de leraren vooral duidelijk te maken dat zij de sleutel zijn voor het geven van beter onderwijs en we hopen dat ze hierdoor bewuster worden van hun rol en zich verantwoordelijker zullen voelen. Het is voor ons een hele leerzame ervaring. De mensen zijn erg aardig en het is bijzonder om deel uit te maken van het Nepalese leven. Je bent geneigd snel over zaken te oordelen, maar alles heeft zo zijn oorzaak.

Zo, nu gaan we kijken of we stiekem ergens een biertje kunnen kopen, want vandaag vieren we Richards 32ste verjaardag! Iedereen bedankt voor de felicitaties voor Angela's verjaardag!

Doeiii groetjes!

Adembenemend

Hoi trouwe lezers!

Eigenlijk wisten we van tevoren niet waar we aan begonnen en van onze gids/drager kregen we in eerste instantie dezelfde indruk...Op advies van andere reizigers hadden we telefonisch een afspraak gemaakt met 'ene Prem'. We hadden 2 dagen voor de trekking afgesproken bij 'The Waterfall Hotel' in Pokhara, dachten we. Bij aankomst had echter geen enkele taxichauffeur van dit hotel gehoord. Na een telefoontje met 'de Prem' bleek het hotel wel te bestaan, maar in het plaatsje Bulbule (slechts 6 uur verderop). Prem wilde de volgende dag wel naar Pokhara komen, maar aangezien Bulbule dichtbij het beginpunt van onze trek ligt, leek het ons een beter idee zelf die kant op te gaan. Dit betekende wel dat we de eerste dag zelf onze bagage moesten dragen. Een goed begin van een tocht van 13 dagen door het hoogste gebergte van de wereld: de Himalaya. Er zijn verschillende wandelroutes waar je uit kunt kiezen. Wij hadden gekozen voor het Annapurna Circuit; naar het schijnt 1 van de mooiste treks ter wereld. Omschreven als moeilijk tot zeer moeilijk. Zoals velen van jullie weten is vooral Richard zo sportief als een baksteen. We begonnen dus samen aan een grote uitdaging!

Na de 'Haveman-power yell' gingen we op pad en dat pad was niet best. Wandelend over zand en stenen en continu omhoog en omlaag was het meteen zwaar zweten geblazen. Dit werd echter vanaf het allereerste moment beloond met prachtige uitzichten. Na 9 km. zwoegen zat de eerste dag erop en ontmoetten we Prem voor het eerst in levende lijve. Het Waterfall Hotel bleek een 3-kamer hotel aan een waterval waaronder we een verdiende douche hebben genomen. Prem was de eigenaar en het klikte meteen.

De eerste 5 dagen waren erg zwaar. De warmte speelde hierbij een grote rol. Geen moment vlakke paden, maar wat was het moooooi! We liepen door kleine bergdorpjes en verbaasden ons dat er zoveel verschillende kleuren groen bestaan. Na de eerste 5 dagen werden de routes wat minder grillig en ging het meer geleidelijk omhoog. Dit was een verademing, maar het ademhalen werd nu moeilijker door de hoogte. Vanaf 2500 meter kunnen mensen last krijgen van hoogteziekte. Negeren van symptomen als hoofdpijn en misselijkheid kunnen in redelijk korte tijd lijden tot ernstige verwardheid, coma en zelfs dood. De enige echte remedie is dan afdalen. Vooraf is niet te zeggen wie er last van krijgt en wie niet, ook topsporters kunnen het krijgen. Angela kreeg al snel last van misselijkheid en we hadden allebei last van kortademigheid. Veel water drinken en rusten zorgde ervoor dat we ons snel weer beter voelden.

Het landschap was inmiddels van groen overgegaan in een naaldbos. Hierna was er steeds minder begroeiing. Een teken dat we dichter en dichterbij de top kwamen. Het grootste deel van de bevolking op grote hoogte bestaat uit gevluchtte Tibetanen. Dit is duidelijk zichtbaar aan de huizen, de yaks (soort koeien), vele gebedsvlaggen en de mensen.
Op grote hoogtes is de lucht ijl en lijkt alles veel dichterbij. Hierdoor leek het alsof de verschillende besneeuwde bergtoppen van rond de 8000 meter zo te beklimmen waren. Niets is echter minder waar en Angela kreeg op dag 9 (op 4200 meter) steeds meer last van de hoogte. Aan het begin van de 11de dag zouden we de bergpas (5500 meter) oversteken. We waren dus heel dichtbij, maar besloten toch af te dalen. Dit was wel even balen, maar nu konden we al het moois van de heenweg nog een keer zien. Het is eigenlijk onmogelijk om deze hele trek in woorden te beschrijven, maar kort samengevat: Het was geweldig, super, mooi, ongelooflijk, spectaculair!!!!!

De lokale bevolking moet gedacht hebben dat er een lawine naar beneden kwam, zo snel zijn we afgedaald. 80 kilometer in 2.5 dag, waarvan 1 dag 44 km. (11 uur non-stop lopen!). Vonden we het klimmen zwaar, het afdalen was een ramp! We vielen bijna uit elkaar. Gelukkig hebben we nu 2 rustdagen om ons te gaan richten op het vrijwilligerswerk. De aankomende weken gaan we leerkrachten ondersteunen op een basisschool in een klein dorpje. Naast het overdragen van kennis willen we ook materialen aanschaffen. We weten nog niet precies wat er nodig is en we hebben al een bedrag ingezameld, maar mocht iemand nog een bijdrage willen leveren is dat van harte welkom! (Rabobankrekeningnr. 358570433, t.n.v. A. Haveman-Schuit, o.v.v. donatie). Als er geld overblijft zoeken we een ander goed doel in Nepal of Colombia uit. We houden jullie uiteraard op de hoogte.

Doeiii groetjes van ons

Een wereld van verschil

Hoi allemaal!

Nu we in Nepal zijn en terugkijken op onze reis door India, beseffen we steeds meer hoe bijzonder India is. India is een land op zich, af en toe net een groot circus. Alles is mogelijk en dat zullen we wel missen, net als het heerlijke eten. Wat we niet zullen missen is de RANZIGHEID! Vanaf het moment dat we de grens overstaken verbaasden we ons over de enorme verschillen tussen India en Nepal. Nepal is groener, schoner en niet alle mensen hebben ADHD.

Ons eerste stekkie was een eigen huisje grensend aan de jungle van Nationaal Park Chitwan. Dit park kun je op verschillende manieren bezoeken. Dit is echter niet zonder gevaar, omdat de inwoners nog weleens nukkig kunnen zijn. Vooral de beren, olifanten en neushoorns. De tijgers en krokodillen zien je eerder als een lekker hapje. Wij hebben er daarom voor gekozen niet lopend, maar wel per kano, jeep en olifant het park te verkennen. Het grote voordeel van de olifant is dat je veilig bent en dichtbij de dieren kunt komen omdat ze je niet ruiken. Zo konden we neushoorns tot op een meter benaderen. Wat een fantastische, grote, logge beesten! We konden ons niet voorstellen dat deze dieren zo gevaarlijk zijn.
Tijdens een fietstochtje langs het park kwamen we een man tegen die zijn olifant een wasbeurt gaf. Aangezien Richard ook wel een bad kon gebruiken werd dit een groot waterfestijn! 's Avonds genoten we hier aan het water in een luie stoel, met een biertje van de zonsondergang (Yes! drinken is hier weer legaal

).

Dat Nepal een mooi land is, werd ons al snel duidelijk. Tijdens de busreis naar Patan keken we onze ogen uit. De bus baande zich een weg langs bergen en door valleien. Het verkeer is hier een stuk rustiger, wellicht komt dat doordat er zoveel bussen het ravijn inrijden...weer regelmatig zweethandjes dus.

Wat Nepal en India gemeen hebben is dat mensen heel veel met hun geloof bezig zijn. Ieder huis heeft wel een klein altaartje waar de mensen rijst, wierook en bloemen offeren. De verhalen achter veel rituelen zijn voor ons vaak moeilijk te geloven, maar we leren er ook wat van. Zo weten we nu dat een kip zonder kop ook kan rennen en hebben we gezien dat een koe echt vier magen heeft. Het slachten van de koe gebeurde in het openbaar en de kip werd geslacht in een tempel (Dakshinkali) waar 2x per week het bloed rijkelijk vloeit en de mensen betreden deze op blote voeten.

We zijn een aantal dagen naar wat minder toeristische plekken geweest. We vinden het leuk om ook minder bekende plaatsjes te bezoeken en geen toeristen tegen te komen. Zo belandden we in Daman bij een familie waar maar 1 maaltijd op het menu staat. Wij sliepen in een afgelegen, groot, leegstaand huis waar je 's nachts alleen de muizen hoorde trippelen. Was best wel spooky, zeker toen we de laatste avond thuiskwamen en er een deur geforceerd was...maar het had wel wat! Hier hadden we voor het eerst uitzicht op de pieken van de Himalaya. Wow! En dat terwijl we er nog 100 km. vandaan zaten.
Het was hier ook al behoorlijk bergachtig en de eerste kilometers zitten in de benen. Een van onze wandelingen bracht ons bij een afgelegen school diep in een vallei, waar de meeste leerlingen en leerkrachten dan ook wonen. De leerkrachten waren super enthousiast en wilden alles weten over Nederlandse scholen. Ze probeerden ons over te halen om een paar weken te blijven. Hopelijk stellen ze onze adviezen bij het vrijwilligerswerk dat we gaan doen ook zo op prijs.

Het volgende kleine plaatsje wat we aandeden was Bandipur en hier hadden we het gevoel even terug in de tijd te gaan. Gelegen tussen rijsterrassen zonder verkeer. De stroom viel hier regelmatig uit en dit zorgde voor de nodige romantiek (dat kunnen we wel gebruiken na 8 jaar samen). Maar even zonder gekheid; we zijn nu 2 weken in Nepal en het bevalt ons erg goed. Nepal is rijk aan natuur en cultuur, maar de armoede is hier erg groot. De wegen zijn slecht en in heel Nepal, zelfs in de hoofdstad, is maar zo'n 8 uur per dag stroom.

Op het dak van een jeep zijn we naar Pokhara gereisd. Dit is het startpunt van de trekking die we door de Himalaya gaan maken. Vanaf morgen gaan we 2 weken met een gids door het Annapurna gebergte wandelen. Zo'n 6 uur per dag, gaan we iedere dag bergopwaarts en zullen uiteindelijk een bergpas gelegen op 5500 meter (!) passeren. Wel een uitdaging voor ons als sportievelingen...

Groetjes Richard en Angela

Ps: Bedankt voor alle leuke reacties! Dit is erg leuk om vanuit hier te lezen!